Ne çıkar?

Ne çıkar hayata, her şeye, sorumluluklara ara verip, kafa dinlesek. Bir günlüğüne de olsa boş versek her şeyi?

Ne çıkar mükemmel anne-mükemmel, eş-mükemmel, işkadını-mükemmel arkadaş dörtgenini oluşturamasak? Ne çıkar biraz da kendimiz için yaşasak?

Ne çıkar bir gün işe geç gitsek?

Ne çıkar, çıkar hesabı yapmasak?

Ne çıkar toplumun ve etrafımızdakilerin yönlendirmelerinden ziyade, sadece ve sadece kendi aklımız ve kendi duygularımızın akışıyla hareket etsek? Ne çıkar o ne der, bu ne derlerden kurtulabilsek, diğerlerini de “bence ve sence’ler farklıdır”a ikna edebilsek?

Ne çıkar üzerimizdeki bakışlara aldırış etmeden içimizden geldiği gibi davranabilsek, içimizden geldiği gibi ağlayabilsek, içimizden geldiği gibi kahkaha atabilsek, içimizden geldiği gibi zıplayabilsek?

Ne çıkar çocuklarımız 3 gün sağlıksız beslense, o savaşa girilmese ve her iki taraf da nefes alabilse?

Ne çıkar tarafsız düşünmeyi öğrenebilsek, sadece bize söylenenlerle yetinmesek, her iki tarafı da dinlesek?

Ne çıkar toplum olarak bazı şeylere sesimizi yükseltebilsek, yaptırım gücümüzün farkına varabilsek, sadece bizim başımıza gelince değil, diğerleri için de duyarlı olabilsek?

Ne çıkar birileri hamile kalmak istediğinde toplumun genelinden farklı yöntemlerle yapsa bunu, ne çıkar? Ne çıkar birileri bizim gibi düşünmese ve davranmasa? Ne çıkar bizden farklı düşünüp, bizden farklı hareket edenleri yargılamasak?

Ne çıkar daha çok yalnız kalabilsek, dışarıdan gelen tüm seslere kulağımızı tıkayıp, sadece kendi iç savaşımızla uğraşabilsek, sadece kendimizi dinlesek?

Ne çıkar güçlü olan bunu kanıtlamak için saçma sapan yöntemlere başvurmasa?

Ne çıkar daha çok gülümseyebilsek?

Ne çıkar sevgimizi utanmadan, sıkılmadan aklımıza her geldiğinde, içimizden her geçtiğinde gösterebilsek?

Ne çıkar çelişkilerimizle barışsak?

Ne çıkar korkularımızı, yersiz önyargılarımızı bir giysi gibi çıkarabilsek üzerimizden?

Ne çıkar denemekten korkmasak, ama merakın kediyi öldürdüğünü de unutmasak?

Ne çıkar korktuğumuz başımıza geldiğinde “Olur öyle, hayat bu!” deyip yürüyüp gidebilsek?

Ne çıkar sadece kendi yaşadıklarımızdan ders almayı beklemesek, etrafımıza da kulak verebilsek?

Ne çıkar birileri ölmeden de kıymetini anlasak, ya da anlasak bile tam manasıyla, coşkuyla gösterebilsek kendisine de?